Znaki dymne Indian

My nie bawimy się w Indian, tylko interesujemy się ich kulturą i kultywujemy ich tradycje - powtarzali uczestnicy drugiego Festiwalu Muzyki i Tańca Indian Północnoamerykańskich, który odbył się w miniony weekend w Katowicach. Przyjechali tu z całej Polski, a także z Niemiec, by wspólnie się bawić i pokazać innym, co potrafią. A potrafią na przykład zapamiętać się w tańcu, gdy wprawiają swoje ciała w ruch w rytm muzyki wybijanej na bębnach.

Blisko stu uczestników festiwalu, w niezwykle barwnych strojach, rywalizowało o tytuły najlepszego tancerza w stylu tradycyjnym, fansy (fantazyjnym) oraz grass dance (tańcu trawy, będącym hołdem oddawanym naturze).

Nawiązywali w ten sposób do amerykańskich festiwali "Pow Wow", których organizuje się w USA co roku kilkadziesiąt. Członkowie Polskiego Ruchu Przyjaciół Indian, a jest ich około 500, od ponad dwudziestu lat rozbijają obozy latem w różnych miejscach, a od ub. roku jesienią zjeżdżają także do Katowic.

Działają nieformalnie, nie mają struktur organizacyjnych, wodzowie są od konkretnych zadań. Takim właśnie wodzem od festiwalu jest Bogdan Płonka, który stworzył na Śląsku także zespół muzyczny o nazwie Maka Sapa (w języku Siuksów oznacza to "czarna ziemia"). Maka Sapa przy bębnach i w śpiewnym zawodzeniu nie ma sobie równych.

Wszyscy uczestnicy sobotniego zlotu mieli imponujące stroje do różnych stylów tańca. To nie byli przebierańcy! Każdy element ubioru i każdy rekwizyt został przez nich wypieszczony w wyniku bardzo żmudnej pracy. Tysiące maleńkich koralików nanizanych na nitkę naszyli na skórzane obuwie, płócienne koszule, czy paski tworząc oryginalne wzory. Ta misterna praca nazywa się "cierpliwą squaw".
Wzory podpatrzyli w katalogach sprowadzonych z USA, bądź uruchomili nieco własnej wyobraźni. Ania z Warszawy na sukienkę naszyła 750 zębów jelenia. Zęby były z masy plastycznej, ale wyglądały jak oryginalne.

- Indianie taką właśnie sukienkę szyli nieraz przez dwa pokolenia, bo nie zabijali zwierząt dla zdobycia ozdób - mówi. Stroje szyje przez co najmniej rok, a w następnych latach dokłada kolejne ozdoby.

Marek Nowocień przyjechał z Ząbkowic Śląskich w skromnej indiańskiej bluzie, ale on zajmuje się głównie kolportowaniem literatury specjalistycznej oraz kwartalnika "Tawacin", co u Siuksów znaczy "wiedza", "poznanie". Jest informatykiem i prowadzi także stronę internetową: www.indianie.eco.pl". Przy jego stoisku spotykali się najczęściej tacy miłośnicy historii Indian, jak 38-letni Krzysztof Wykrota z Rudy Śląskiej, który sięga po specjalistyczne czasopisma (ukazuje się również "Głos Indian w Polsce) oraz zagląda do Internetu, a teraz mógł poznać autorów tekstów osobiście.

Kim są polscy indianiści (takim mianem ich się określa)? To przeważnie ludzie ludzie w wieku 20-40 lat, czasem także ich dzieci. Reprezentują najróżniejsze profesje, są nawet inżynierami okrętowymi, studiują etnografię. Swój udział w festiwalu traktują jako znakomitą zabawę, ale wszystko w tej grze jest poważne, realizowane z ogromną troską o szczegóły. I tej powadze sytuacji musiała poddać się także publiczność zgromadzona w Hali Kolejarza w Katowicach. Na stojąco odbierano ceremonię wprowadzania flag, jak również oczyszczenia miejsca zabawy przez czarownika, który rozpalił zioła i wonną smugą dymu okadził wszystkich zebranych.