Katowicki Drapacz Chmur: Zobaczcie jak go budowano. Był jednym z pierwszych wysokościowców w Europie. ARCHIWALNE ZDJĘCIA

Drapacz chmur to perła katowickiej moderny. Wieżowiec znajduje się przy ulicy Żwirki i Wigury 15/17 w południowej części Śródmieścia Katowic. To w tej części miasta są wspaniałe modernistyczne wille, w tym willa Tadeusza Michejdy, funkcjonalistyczne domy mieszkalne czy Kościół Garnizonowy.

Katowicki Drapacz Chmur do dziś uznawany jest za najbardziej spektakularny przykład funkcjonalizmu w Polsce.

Budowa trwała pięć lat i zakończyła się w 1934 r. Wieżowiec wykonano z zastosowaniem nowatorskiej – jak na tamte czasy – stalowej konstrukcji szkieletowej według projektu prof. Stefana Bryły (prof. Bryła zaprojektował również konstrukcję hali targowej przy ulicy Piotra Skargi w Katowicach, jak również konstrukcje warszawskich wieżowców).

Budynek został podzielony na dwie części: urzędniczą oraz mieszkalną. Niższa część ma 6 pięter, wyższa – 14. Gdy powstał był jednym z najwyższych budynków nie tylko w Polsce, ale i w Europie (później przewyższył go warszawski Prudential).

Drapacz Chmur stał się symbolem dynamicznie rozwijających się Katowic, które przedwojenna prasa nazywała polskim Chicago. Uchodził za niezwykle nowoczesny i nie chodziło tylko o wysokość i konstrukcję, ale zastosowane w budynku rozwiązania. Wieżowiec miał m.in. trzy windy, zsyp na śmieci, kotłownię centralnego ogrzewania, pralnię i suszarnię

Dodajmy, że po wojnie w budynku mieszkali między innymi reżyserzy Gustaw Holoubek i Kazimierz Kutz oraz pisarze Kalman Segal i Bolesław Lubosz.

Do dziś katowicki Drapacz chmur uważany jest za najbardziej spektakularny przykład funkcjonalizmu w Polsce. W naszej galerii zdjęć zobaczycie, jak go budowano i jak wyglądał dawniej