Jestem psychologiem pracującym w Domu Pomocy Społecznej dla Osób z upośledzeniem umysłowym.Kocham życie , które dla mnie jest cudowną drogą, której piękna nie może przysłonić nawet największa klęska. Cudowność tej drogi wynika z tego,że krzyżuje się ona z innymi. Innymi drogami innych ludzi. Dlatego najpiękniejsze są te skrzyżowania...5 lat temu na tym skrzyżowaniu , ja i 9 mieszkańców z Domu Pomocy ,upośledzonych umysłowo spotkało Ewę...Poprosiłam ją o pomoc.Podjęła wyzwanie .Nie zawahała się ani przez moment, by podjąć współpracę z ludźmi sprawnymi inaczej, z ludźmi , dla których świat nie zawsze jest przyjazny. Otworzyła naszym „depeesiakom” zamknięte to tej pory okno o nazwie sztuka. Zanim trafiłam na panią Ewę, próbowałam wielokrotnie zainteresować artystów, by zgodzili się poprowadzić zajęcia z naszymi mieszkańcami. Bez efektu .Tylko Ona jedna nie wahała się ani przez moment i pewnego lutowego dnia w 2009 r.zaprosiła nas do Galerii CKK.To co robi pani Ewa Kokot jest godne podziwu i szacunku, Potrafi schylić się nad człowiekiem upośledzonym, trafić do jego serca, obudzić drzemiące w nim talenty, ba- nawet odkryć to ,co do tej pory sam o sobie nie wiedział.
