Katowicki modernizm przed wojną w prasie: To było polskie Chicago

Zaprojektowany w 1929 roku budził szczere zainteresowanie społeczności lokalnej i nie tylko po ukazaniu się licznych artykułów i informacji prasowych. Lata trzydzieste XX wieku dla Katowic i Śląska, mimo kryzysu gospodarczego, były okresem dynamicznego rozwoju. Twórca gmachu Urzędów Niezespolonych (dziś Wydział Filologii Polskiej Uniwersytetu Śląskiego) Witold Kłębkowski pisał w swym artykule "Pierwsze drapacze śląskie" w 1932 roku: "Śląsk, ta najbardziej amerykańska dzielnica Polski wyprzedził inne dzielnice pod względem pięcia się ku górze".

Czytaj także: Fundacja Brama Cukermana dba o promocję miast. Przewodnik w słuchawce, czyli zwiedzamy inaczej

17 kondygnacyjny wieżowiec mieszkalny i 8 kondygnacyjna część administracyjna gmachu zaprojektowane zostały w 1929 roku przez absolwenta Politechniki Lwowskiej architekta Tadeusza Kozłowskiego i prof. Stefana Bryłę, który zaprojektował stalową konstrukcję szkieletową gmachu (podobnie jak później zaprojektował ją dla warszawskich wieżowców).

Wieżowiec przy ulicy Żwirki i Wigury 15 oddany został w całości w 1934 roku. Zrealizowany został ze środków Skarbu Śląskiego przy wsparciu Syndykatu Polskich Hut Żelaznych.

Wieżowiec będący symbolem przedwojennych Katowic był również miejscem oporu obrońców miasta we wrześniu 1939 roku.
Po II wojnie światowej mieszkania w wieżowcu były w dyspozycji władz wojewódzkich, które przydzielały je również wybitnym artystom i literatom, m.in. aktorowi i dyrektorowi Teatru Śląskiego Gustawowi Holoubkowi, poecie Aleksandrowi Baumgerdtenowi, reżyserowi Kazimierzowi Kutzowi.

Lech Szaraniec to m.in. założyciel Muzeum Śląskiego, jego wieloletni dyrektor, autor publikacji o historii i kulturze Górnego Śląska, malarz, poeta, fotograf. Uhonorowany m.in. nagrodą "Hanysa" za popularyzację historii i kultury regionu.